1963 yılı Temmuz ayı başında, Jet Eğitim filosundan pilot teğmen olarak mezun olduktan sonra, kısa bir izni takiben çektiğim kuranın sonucu olarak Diyarbakır 8’inci Ana Jet Üs’süne katılmam gerekiyordu. O zamanın şartlarında kurye olarak C-47 Uçakları görev yapıyordu ve malzeme dışında yolcu olarak çok az bir kapasite kullanabiliyorlardı. Bu nedenle devre arkadaşım Gökalp YUĞNAK ile tren yolculuğu yaparak Diyarbakır’a gitmeyi planladık. Gökalp YUĞNAK başlangıçta kurayı Konya olarak çekmesine rağmen, ortaokuldan başlayarak, lise ve Harp Okulunda aynı sırada oturan benimle birlikte Diyarbakır’a gelebilmek için, verilen yarım saatlik değiştirme zamanı içinde Diyarbakır kurası çeken sınıf arkadaşımız Hami YÜKSEL ile değişiklik yaptı ve biz bir Temmuz ayı Diyarbakır tren yolculuğuna başladık. Çok uzun süren bir tren seyahatinin son saatlerinde, cehennem gibi bir sıcakla karşılaştığımızda, Diyarbakır’da yaz aylarında nasıl bir durumla karşılaşacağımızı yavaş yavaş hissetmeye başlamıştık.

Trenden inip Ofis, İstasyon, Alay diye bağıran dolmuşlardan birine binerek Üs’sün yolunu tuttuk. Ancak Üs’se geldiğimizde birlikte atandığımız 14 Teğmen’in hiçbirine yatacak bir yer olmadığını, misafirhanenin onarımda olduğunu, diğer Amerikan barakalarının da dolu olduğunu öğrendiğimizde; sadece hava sıcaklığı değil, Diyarbakır’da daha bir çok mücadelenin bizi beklediğini anlamıştık

Şehre indiğimizde ordu evinde de yer bulamadık ve o yıllarda çok kısıtlı otel imkânları olan Diyarbakır’da kalacak bir yer ararken, Dağkapı'da bulunan Onur Palas’ın 2’nci katında 2 yataklı bir oda temin edebildik. Otelin kişi başına gecelik ücreti 10 liraydı ve o zaman uçuş parası olarak aldığımız 90 lira ancak 9 gün otel ücretimizi karşılayabilecekti, mutlaka Üs’te bir yer bulmalıydık.

Üs Komutanının direktiflerini aldıktan sonra tekrar kalacak yer araştırmasına gittik. O yıllarda 8’inci Üs 4 Filodan oluşmaktaydı. 181, 182, 183 ve 184 (RF-84F) filoları. Birlikte Üs’se katıldığımız devre arkadaşlarımız bu filolara bölüştürüldük. Ben 181’inci Filoya, yakın arkadaşım Gökalp YUĞNAK ise 182’nci Filoya atanmıştı. Böylece 6 ay sonra Malatya’ya intikal edecek 182 Filo ile birlikte kader birliği yaptığımız arkadaşımızdan da ayrılıyorduk. Ancak yıllar sonra ikinci atamamızda tekrar aynı birlikte (4’üncü Üs) ve aynı filoda (141) buluşacaktık.

8’inci Üs yerleşim bölgesinde kalacak yer ararken, onarımda olan ve denetlemelerde 8 Üs Misafirhane tabelası kaldırıldığı söylenen, bir büyük salon, bir dört kişilik oda ve yalnız bir tuvalet ve lavabodan oluşan binayı keşfettik. Büyük salon bomboştu, sobası olmayan salona kalorifer sistemi yapılmak istenmiş ancak yarım bırakılmıştı. Kalorifer borularının geçeceği yerler kırılmış öyle durmaktaydı. Ancak biz kararlıydık, misafirhane tamamlanıncaya kadar bir karyola bulabilirsek burada kalacaktık. Devre arkadaşlarımızdan Üs levazımda görevli Teğmen Ergun ÖZKUL’u araya sokarak Hizmet Bölük K. Yüzbaşı’dan ihtiyaç fazlası 2 Er karyolası, yatak, battaniye gibi ihtiyaçlarımızı senet karşılığında temin ederek misafirhane diye anılan binanın büyük salonuna yerleştik.

Diyarbakır Üs’sünün su imkânlarının kısıtlılığı çok uzun yıllar sürmüştür. Üs’se ilk katıldığım 1963 yılından 28 yıl sonra Üs K. olarak atandığımda, uçuşa gittiğim 182 Filo Hat kıdemlisine “Bir isteğiniz var mı?” diye sorduğumda cevabı “Su” olmuştu. Üs İstihkam Tabur K. Kur.Yb. Mahmut YARGIÇ’la yaptığımız inceleme sonucunda; 2-3 yıl sonra NATO ENF Faaliyeti olarak Üs’sün su temin ve dağılımının finanse edileceği, ancak o güne kadar, sürekli harekât görevlerinde bulunan ve çok zor şartlarda görev yapan Üs’sün biran önce suya kavuşturulması için bir yol bulunmasına karar verdik. Üs içi ve lojmanları desteklemek için 5-6 kuyu mevcuttu ancak onların kapasiteleri 5-7 metreküpten fazla değildi. Ancak ABD birliklerinin Irak Harekâtı safhasında Üs’de yerleşen birimlerinin bir kuyu açtığı, gücünün 40 metreküp’ün üzerinde olduğu belirlendi ve o kuyuya ancak SHP’de planlanabilecek ve temini yıllar alacak 3 km uzunluğunda geniş su boruları ihtiyaca vardı ki ancak proje dışında bir yerden temin edilebilirdi. MSB’lığı ve Lojistik K.lığı kanalıyla o güne kadar kullanılmadan bekleyen bir sistemden, temin edilerek döşendi ve 184 Filo su kulesine kadar uzatılan sistem kanalıyla artık susuzluk kader olmaktan çıkmıştı.

1964 Kıbrıs Harekâtına girmeden bütün bunları niçin hatırlatma gereği duyduğumu merak etmiş olabilirsiniz. O günkü Harekâtı anlatmadan önce, bugünün genç pilotlarının hayal bile edemeyeceği gerçekleri sıralamadan, tam anlamıyla harekâtın içeriğinin kavranamayacağına inandığım için bu girişi yazmak ihtiyacını hissettim.

İlk intibak eğitiminin bir safhasından sonra pist onarımı nedeniyle İncirlik’e intikal ettik ve uçuşlara orada devam ettik. Birlikte harbe hazır olduktan sonra Kıbrıs’ta olan olaylar nedeniyle defalarca İncirlik’e intikal ettik ve Akdeniz bölgesinde sayısını hatırlamadığım kadar intikal ve keşif görevlerinde bulunduk. O bölgede her uçuşumuzda Kıbrıs’ta konuşlu İngiliz uçakları bizi önler ve aramızda çeşitli dalaşmalar olurdu. Artık İncirlik’e Kıbrıs konusunda intikal etmeyi ve bir süre nöbet tutup tatbikat uçuşu yaptıktan sonra Diyarbakır’a dönmeyi kanıksamıştık.

8’inci Üs’se katılışımızdan 1 yıl geçmişti ve Komuta kademesi de 1964 Temmuz’unda değişmişti. Kuvvet Komutanı Tuğgeneral Emin ALPKAYA, Üs K. Kur.Alb. Ali GÜR, Uçuş Grup K. Yb. Şefik AKTUĞLU ve Filo K. Kur.Bnb. Necdet HIZEL’di.

Yine böyle bir uçuşun yapıldığı 7 Ağustos 1964 günü öğleden sonra, 181 Filodan iki bekar teğmen olan Ben ve Erol OLCAY’a o ayın mükafatı olarak hafta sonu İkinci Kuvvet Hazar Gölü dinlenme tesislerinde konaklama şansı tanınmıştı. Biz de Erol OLCAY ile birlikte ardında yüzme ve tatil fırsatı olan bu geziye zevkle katılmak için hazırlıklarımızı yaptık. Birçok kişinin aileleri orada kampta olduğundan, görevde olan bizim gibiler ve diğer komutan ve subaylar C-47 uçağı ile Elazığ Meydanı’na uçacak ve oradan bir bot ile kampın bulunduğu bölgeye hareket edecektik. Bizimle birlikte uçucu olarak bir tek Uçş.Grp.K. Yb. Şefik AKTUĞLU geliyordu.

7 Ağustos 1964 Cuma günü öğleden sonra uçakla Elazığ Meydanına ve oradan da küçük bir deniz vasıtasıyla Hazar Gölü İkinci Kuvvet K.lığı dinlenme tesislerine gittik. Orada bize kalacak yer gösterdiler, yerleştikten sonra yüzmek, güneşlenmek ve birazda dinlenmek için göl kıyısına geldik. Gölün suyunun sodalı olması nedeniyle vücudunuzda bir nevi kayganlık oluştuğunu hissediyordunuz. Ayrıca bu gölde gümüş balığına benzeyen küçük bir balık türü bulunuyordu, biz de temin ettiğimiz oltalarla bir miktar balık tutabildik ve onları kızarttırarak o akşam yemeğinde afiyetle yedik.

Akşam yemeğinden sonra sahilde birkaç arkadaşla sohbet ederken Yb. Şefik AKTUĞLU’nun bizleri aradığını söylediler. Hemen kendisini bulduk ve bize aynen şu direktifi verdi; “Çocuklar biz bu kampta pilot olarak sadece 3 kişiyiz. Yarın için kuvvetten emir aldık, NATO manevraları için sabah mutlaka Diyarbakır Üs’sünde bulunmamız gerekiyor. Vasıtamız yok ancak belki yakınımızdan gece geçecek trenden istifade edip sabah erkenden görevimizi başında olabiliriz. Fakat bir sorunumuz var; Bu gece geceçek tren Express bu istasyonda durmuyormuş, Posta treni de yarın akşam geçecekmiş. Bu durumda kampta mevcut fenerleri kullanarak ve mümkünse kırmızıya boyayarak treni durdurmayı deneyeceğiz. Şayet muvaffak olursak erkenden görev başında oluruz, birazdan tren yolu kenarına gitmek için hazır olun” dedi ve uzaklaştı.

Trene bindik ve sabahın erken saatlerinde Diyarbakır’daydık. Biz bu hafta sonu gezisine sivil pantolon gömlek gitmiştik ve o halde nizamiyeden içeriye girince bizi derhal uçuş hattına götürdüler.

Aynı zamanda lojmanda oturan bizden kıdemli bir yüzbaşı ve bir üsteğmen ile anlaşarak dörtlü kol oluşturduk ve kule müsaadesi alarak piste girip havalandık. Sanıyorum İncirlik’e intikal eden ilk kol biz oluyorduk. Harekât planlarında öncelikle İncirlik’e intikal edecek filo 181’inci Filo olduğundan böyle olması da gerekiyordu. Filomuza yeni katılan 1962 mezunu, daha intibak yapmamış birkaç teğmeni saymazsak, filonun harbe hazır en kıdemsiz pilotu bendim.

Biraz uykusuz olmamıza rağmen kalkıştan sonra oksijen bizi biraz kendimize getirdi sanıyorum. İçimden; bu intikal de sonuçsuz kalacak bir işlem olarak kalmazsa çok sevinirim diye geçiriyordum. Ancak defalarca alarm sonrası intikal ve sonuçsuz geriye dönüş yaşadım ki, bu gidişten de pek umutlu olduğum düşünülemezdi.

O yıllarda İncirlik Üs’sünün bir bölümü, ikili anlaşmalar gereği Atış Bombardıman Okulu olarak Türk Hava Kuvvetlerine ayrılmıştı ve doğudaki birlikler buraya çeşitli nedenlere intikal eder bir süre kaldıktan sonra birliklerine geri dönerlerdi. Birlikler harekât planlarında kendilerine tahsis edilen intikallerin dışında Hava-Hava atışı, Hava-Deniz atışı için genelde buraya intikal ederlerdi. Bu nedenlerle burada Hava Kuvvetleri Filoları için gerekli lojistik destek (Mühimmat dahil) bütün yıl boyunca sağlanırdı ve filo personelinin barınma ve diğer ihtiyaçlarını karşılamak için kısıtlı da olsa destekleyecek kolaylıklar mevcuttu. Bu kolaylıkların hepsi saç barakalardan ibaretti ve o zamanki şartlara göre ihtiyacı karşılamaktaydı.

Uçaktan indikten sonra doğru filo harekât barakasına gittik. Herkes telaş içinde hazırlıklarını yapmaya çalışıyordu. Bir süre harekât barakasının ayrılmış bir bölümü olan pilot odasında dinlendik. Uçuş teçhizatımız ve diğer malzemeler bize ulaştırıldı ve hazırlıklarımızı yaptık. Bu arada Filo Harekât Sb. Yüzbaşı Mehmet KARAGÖZ özetle; “Erenköy çevresinde Türk mücahitlerinin EOKA birlikleri tarafından kuşatıldıklarını bu nedenle daha önce birçok defa eğitimi yaptığımızı, Silifke çıkışlı profil rotalarımızı, parolaları, frekansları ve diğer usulleri istihbarat subayından teslim alarak çalışmamızı, büyük ihtimalle bugün ilk çıkış olarak 181 Filonun bu göreve tahsis edileceğini” bildirdi. Biz de görevle ilgili ihtiyaç duyulan tüm bilgi ve dokümanları alarak çalışmaya başladık.

Görevimiz; Erenköy içinde ve çevresinde mevzilenmiş, fotoğraflarda belirtilen sınırlar içinde kuşatılmış Türk mücahitlerinin civarındaki Rum birliklerine taarruz ederek, kuşatmanın ortadan kalkmasını temin edecek bir harekât icra edecektik ki, bu harekât sonradan Dünya Hava Kuvvetleri literatürüne “Hava Polis Harekâtı” olarak geçecekti. Brifingin sonunda bir Karacı Uçaksavar Albay; “Yerden havaya hafif ve orta uçaksavar veya havaya tevcih edilmiş makineli tüfek ateşi ile karşılaşabilirsiniz, çünkü orada bulunan Rum birliklerinin elinde bu tip silahların olduğunu biliyoruz. Ancak sizlere zarar verebilecek miktarda bir etki yaratabileceklerini sanmıyoruz, zira şu anda Türk Kara Kuvvetlerinde Uçaksavar sınıfı kaldırıldı. Ayrıca yerden havaya füze silahları kesinlikle bulunmamaktadır bu nedenle kayıpsız taarruzlarınızı uygulayabilirsiniz” dedi. Ancak bütün bu bilgilere rağmen uçaksavar silahlarının alçak taarruzlarda yine de bir nebze etkili olacağını düşünerek lider brifinginde alçak taarruzlarda kaçınma taktiğini yeniden gözden geçirdik.

Brifingden sonra bir süre daha hedef ve diğer görev bilgilerini gözden geçirdik. Dinlenme odasında hazır beklerken taarruz kolları 4’lü olarak ismen programa yazıldı. Ben ikinci taarruz kolunun 4 numarasıydım. Ben hala bu harekâtın olabileceğine kanaat getirmediğimden, biraz da uykusuzluk nedeniyle orada ki oturma birimlerinden birinde uyuyakalmışım. Birden bir dürtme ile uyandırdılar; “Haydi gidiyoruz”. İçimi bir heyecan kapladı, demek defalarca yapamadığımızı bugün başaracaktık. Derhal hazırlandım, biraz suyla yüzümü yıkadım, başımı kaldırdığımda daha önce intikallerde Kıbrıs provalarında 183’üncü Filo’dan 1957 mezunu Kd.Ütğm. Niyazi ERİÇ’in dinlenme odasının duvarına yazdığı “SON KANADIMIZA KADAR” sözü gözüme ilişti.

Uçuş öncesi brifingde belirtildiği gibi 4’lü kol karışık yükle yüklenmişti ve benim uçağımda 8 adet 5 inçlik roket ve tüm makineli tüfekler doldurulmuş durumdaydı. Kontrolleri yaptık ve motorları çalıştırdık. Çoğu zaman NATO’dan MAP (Askeri Yardım Programı) statüsünde aldığımız ikinci el yıpranmış uçaklar sık sık arızalar gösterirlerdi. Ancak bugün herhalde onlar da işin ciddiyetine anlamış olacaklardı ki hiçbirimizde en ufak bir arıza görünmüyordu. Öncelikle lider, görevde kullanacağımız gizli frekansları kontrol ettirdi onun dışında herkes görevini biliyordu ve telsiz konuşması mümkünse hiç yapılmayacaktı.

Kuleden müsaade istendi ve kalkıştan hemen sonra kuleye, kanalının terk edileceği bildirildi, bu görevde geri dön kod’u yoktu. İçimden; bir yerden kesilsek, bizi bir daha kimse geri döndüremez diye düşündüm.

Peki İncirlik Üs’sü Amerikalı komutanı neden böyle bir uygulamaya karar vermişti? Sanıyorum onlar bizim defalarca intikal edip, uçakları yükleyip sonradan vazgeçtiğimizi bildiklerinden, bu defa bağlı oldukları makamlardan gerekli emri almadan böyle bir harekâta müdahale etmek ihtiyacını hissetmişlerdi.

Ancak ikili anlaşmalara göre misafir olarak bulundukları bir Üs’te böyle bir müdahale hakları bulunmamaktaydı ve bu hatalı davranışta Kuvvet Komutanı’nın çok yerinde cesaretli müdahalesi ile ortadan kaldırılmıştı.

Filo barakasına gittik ve gerekli raporu verdik, herkes bizi tebrik ediyordu. Diğer arkadaşlarımız da bizden sonra hazırlanmış ve hedeflerine gitmişti. Biraz dinlendikten sonra ikinci sorti için brifinge girdik.

İlk taarruz emri 17.45 olduğu için ikinci sorti sonunda alacakaranlığa düşme ihtimali olduğundan acele ediyorduk. Keşif neticelerini aldıktan sonra kaçış yollarındaki ve Erenköy çevresindeki tespit edilen hedefleri inceledik ve brifingimizi tamamladık. Bu defa Lider 1957 HHO mezun Kd.Ütğm. Zeki UÇAK’tı. Ben en kıdemsiz olduğum için yine 4 numara, 3 numara ise sonradan Diyarbakır’da şehit olan Tğm. ÇORBACI’ydı. Uçak başına gittiğimizde müthiş bir hareketlilik ile karşılaştık. Zira diğer uçaklar da inişe başlamış ve silah yüklemeleri devam ediyordu. Motorları çalıştırdık, rule sonrası silahları kurduktan sonra piste girip kalktık. Rotamız aynı olmasına rağmen bu defa zaman çabuk geçti gibi geldi. Erenköy kıyılarına yaklaştığımızda o bölgede Eskişehir’den ve Malatya’dan F-100 uçaklarının da harekâta katılmış olduğunu gördük. Kıyıya yaklaşırken süratle hareket eden ve devamlı sağa sola dönüş yaparak kaçmaya çalışan Rum botlarını gördüm. Bizim orada bir deniz vasıtamız olmadığına göre onlar mutlaka Rum botlarıydı ve ilk taarruzdan sonra Erenköy’ü denizden kuşatan bu botlar pabucun pahalı olduğunu anlamışlar ve bölgeyi terk etmeye çalışıyorlardı. Ancak daha önce bize böyle bir görev verilmemişti ama kaçan hedeflerin cazibesine kapılarak, yine uçağımda ki roket yüküne güvenerek Lider’ime: “Müsaade ederseniz bu botlara taarruz edeyim, kaçırmayalım” diye bir istekte bulundum. Ne de olsa Teğmenin acemi heyecanı bana esas hedefimi unutturmuştu.

Verilen hedefleri tespit için dönüşler yaparken artık güneş batımına yaklaşmıştık ve birden Pomo Burnu istikametinden izli mermi yollarının lidere ve bizlere doğru uzandığını fark ettim. Daha bunu ikaz edemeden lider uçağının hava alığının sağ tarafında bir parlama oldu. Anında lideri ikaz ettim. Lider hava alığı sağ yanından isabet almış olabileceğini ve bu nedenle benim hasar kontrolü yapmak için yaklaşmamı söyledi. Yaklaşıp baktım, bir mermi alttan girmiş, çıkışta biraz daha açılan bir iz bırakmıştı. Rapor ettikten sonra lider; “3 ve 4 numara olarak Pomo burnundan bize ateş eden uçaksavara taarruz edin ve sadece makineli tüfekleri kullanın, ana silahlarınız gerçek hedefinize kalsın” diye direktif verdi. Biz dönerek koldan ayrıldık ve bize doğru hala ateş eden silahların bulunduğu bölgeye makineli tüfeklere birkaç dalış yaptık. Artık o bölgeden herhangi bir atış yapılmıyordu. Hedef son durumu tespitinden sonra denize doğru dönerek tırmanıyorduk ki, benim önceden gördüğüm botlara iki F-100 uçağı dalmış ve roket podları ile taarruz ediyorlardı. Görev kolumuza katılmak için uçarken içimden; “Keşke bu görev bana ait olsaydı” diye geçirdim ama artık esas görevime dönmenin zamanıydı. Kola katıldıktan sonra bize verilen hedeflere taarruz etmeyi sürdürdük. Roketlerden sonra uçaksavar hedefine çok mermi harcadığımız için, az da olsa kalan mermilerle de kaçış durumunda olan personel ve taşıyıcıları, hafif zırhlı vasıtalar ve kamyonlara taarruza devam ettik. Aynı gün bu bölgedeki taarruzlara Eskişehir Üs’sünden katılan Yzb. Cengiz TOPEL’in; Erenköy’ün doğusunda deniz kıyısına yakın bir yere uçağı yerden yapılan atışla veya yerden seken FOD ( Yabancı cisim hasarı ) sonucunda isabet alarak düştüğü, kendisinin paraşütle atlayarak Rum’ların eline geçtiği ve işkence ile düştüğü yere yakın olan EOKA yuvası Çiko manastırında şehit edildiğini öğrendik

Hava kararmak üzereyken görevimiz sona erdiğinden Üs’se dönüşe başladık. Kalkışta paylonlar dolu kalktığımız halde hedef üzerinde o kadar çok yakıt harcamıştık ki, dönüşte bütün yakıt lambaları yanarken ancak ana depo ile meydana inebildik. O zaman düşündüm ki; her harekât planlamasında hedef üzerinde verilen 5 dakika muharebe payı, karşı tarafın Hava Kuvvetleri baskısı olmamasına rağmen ihtiyaca yetmemiş gereğinden çok dalış yapılmıştı.

Sonsuz cesareti olan ve Tanrının ona bahşettiği süper uçuş kabiliyeti ile ataklığını birleştirerek bir pilotun yapabileceği her hareketi en uç noktalara taşıyabilen bir uçucuydu, kendisine Tanrıdan rahmet diliyorum.

9 Ağustos 1964 Pazar bir gün öncenin taarruzları neticesinde yapılan keşif sonuçlarına göre dağılan ve büyük ölçüde Rum güçlerinden geriye kalanlar Erenköy’ün çevresini terk ederek, bir kısmı (motorlu ve zırhlı birliklerin dışında kalan) güneye dağlık ve ormanlık bölgeye sığınmış diğer birliklerin büyük bir kısmı, kaçışın tek bir yolla açıkta yapılabileceğini dikkate alarak civar Rum köylerinin çevrelerine sığınmıştı. Hava birliklerine ikinci gün verilen görevler Pomo ve kaçış yolu üzerinde bulunan sığınak noktaları, Paşiyammo, Aşağı Pirgo, Yukarı Pirgo yerleşim birimleri çevresinde gizlenmeye çalışan birliklerdi.

NAPALM’lerin müthiş alevinin hedef bölgesini sardığını, çekişin içinde takip ediyordum ve hedef bölgesinde araç ve personel olarak büyük bir hareketlenme olduğunu izliyordum. Benim atışım sonrası 4 uçak hedef çevresi ve kaçış yolları üzerinde yerleşim bölgesindeki evlere zarar vermeden taarruzlara devam etti. Yine mermilerimiz tükenince taarruz sonu keşif amacıyla bir pasaj geçişi yaptık ve meydana döndük.

Filoya döndüğümüzde rapor verdikten sonra Kuvvet Komutanı’nın filo harekât barakasına girdiğini gördük. Önceden bizim filoda uçuş yapan Tuğg. Emin ALPKAYA ile çeşitli defalar birlikte uçtuğumuzdan beni ismen tanıyordu ve bana seslenerek: “KONAKKURAN şimdi sizin taarruz bölgesinden T-33 uçağı ile keşif yapmaktan dönüyoruz. Uçş.Grp.K.Yb. Şefik AKTUĞLU ile gözlemlerimizi şu harita üzerine işaretledik. Bölgeden doğuya kaçan birlikler işaretli bölgede toplanıyorlar ve kısa zamanda vurulursa büyük ölçüde tahrip olurlar. 4 uçak topla ve harekât ve istihbarat silah seçimlerini yapsın ve o yüklerle yüklenmiş uçakları alarak derhal taarruz edin” ben biraz şaşırdım ama belli etmeden; “Baş Üstüne Komutanım” dedim ve hedef işaretli haritayı alarak selam verdim ve hemen uzaklaşarak istihbarat bölümüne gittim. Harekât subayının da orada olduğunu söylemişlerdi. Durumu arz ettim ve filonun en kıdemsiz teğmeni olarak bir görev aldım ama ben 4 uçağın liderliğini alacak rütbe ve kıdemde olmadığımdan “Bana yardım eder misiniz?” dedim. Harekât subayı bana: “Görev sana verilmiş, uçak no.larını silah ihtiyacına göre hemen seçelim ve seninle koldaki lider olarak sorumlu bir pilot ve iki elemanı belirleyelim, Sen görev brifingi için hazırlan, görev dönüşü keşif sonu alınacak fotoğraflarla Kuvvet Komutanına birlikte arz ederiz” dedi. “Emredersiniz” dedim ve hazırlanan 4 uçak ve lider dahil diğer pilotlarla birlikte kısa bir brifing sonucunda kalktık ve hedef bölgesine ulaştık.

Harekâtın sona ermesinden sonra düşündüm ki; silahsız bir T-33 uçağıyla, Kuvvet Komutanı ve Uçuş Grup Komutanının harekât bölgesinde keşif uçuşu yaparak hedef saptaması son derece cesaret isteyen üstün niteliklere sahip iki pilotun yapabileceği bir işti.