GCA kare paterni sonu aynı senaryo gerçekleşti, pisti gördüğümüzde iniş için çok geçti ve liderim telsizden: "Batıya tek tek rüzgâr altı yapacağız, rüzgâr altından son dönüşle ineceğiz, fazla açılma, beni takip et!.." diye ikaz etti.

Rüzgâr altı irtifaımız alt tavan nedeniyle AGL+500 feet civarıydı. (Olması gereken AGL+1500 feet) Rüzgâr altında son dönüşe kadar silik bir görüşle, ıslak olmasından dolayı yansıyan parlaklıkla pisti siluet halinde görebiliyordum. Öndeki liderimi de görüyordum. Fakat son dönüş noktasına yaklaştığımda önce liderimi bilahare pistle olan görüşümü kaybettim.

Dikey görüş ise müsaitti. Kendime göre son dönüşe başladım. Bu arada telsizden liderimin pisti gördüğünü ve indiğini duymak beni biraz rahatlatmıştı. Demek ben de görebilecektim. İrtifa kaybı ile beraber dönüşe devam ettim. Dikey görüşten yerde kendime bir nirengi arayarak yeterli açıyla dönüp dönmediğimi kontrol etmek istedim. Zira limit havalardaki alçalmalarda yerdeki nirengilerden de istifade ediyorduk.

Aşağıda bir yolu belli bir açıyla kestiğimi görüyordum. Bu yol üssün nizamiyesinden (bu günkü eski nizamiye) Ayaş yoluna çıkan yoldu. Acaba bu yolu son dönüşte bu açıyla mı kesiyorduk? TACAN ibresi de bir fikir veriyordu ama fazla düşünecek ve iniş istikametini sağlıklı elde edecek bir konumda değildim.

Gözüm dışarıda dönüşe devam ettim ve iniş istikameti olan 030 başı karşıladım. Tam altımı hâlâ görüyordum. Bana göre emniyetle(!) yaklaşıyordum. Bir anda ön siper camının içerisinden zayıf bir kırmızı ışık, hemen akabinde kırmızı çatı ikaz ışığının olduğu 141 nci Filo hangarının üçgen şeklindeki üst çatısını siluet halinde gördüm. Nişangâhın içini dolduruyordu. Alt kısmı ise burnun altındaydı ve görünmüyordu. Pist istikametini taşmış, meydan doğusundaki 141 nci Filo bölgesini karşılamıştım.

Gaz kolu ile beraber lövyeyi çektim, "bana göre rahatlıkla pas geçebilirdim" ve "bana göre de öyle oldu(!)" Neticede pisti biraz taşmıştım ve hangarın üzerinde de öyle korkulacak kadar alçaktan da geçmemiştim. Hangarın üzerinden geçmemle birlikte meydanın her tarafını görüyordum. Bu anda pist başı ve kulenin canhıraş ikazları telsizi dolduruyordu.

Kule niyetimi sordu. Pas geçişle birlikte GCA kare paterni talep ettim. Yakıta baktım, bingo idi. İçimi bu alçalmada da pisti göremezsem ne yapacağım korkusu sarmıştı. Yedek meydanlarda da hava durumunun pek farklı olmadığını ve yedek meydana yapılacak inişin de kritik yakıtla olacağını düşünüyordum. Ne yapıp edip inmem(!) gerekiyordu.

Koşullar böyleyken o GCA operatörünün kendinden emin tok sesi bana güven veriyordu.