TÜRKİYE harbe tekaddüm (rastlayan) eden bir devrede, İngiliz ve Fransız devletleri ile askeri ittifak manzumesinde (sistem) bulunduğu, komşu Balkan devletlerinin hiç birinin tutumu henüz belli olmadığı için (YUNANİSTAN hariç) Genelkurmay Başkanlığı, bazı gerekli tedbirleri almak mecburiyetinde kaldı.

Ne yazık ki, tayyareler silah ve gerekli malzeme ile teçhiz edilememiş, tayyareler kendi aralarında ve yer tesisleri ile irtibatlarını temin edememiş, uçuş kuleleri, pistler ve gerekli uçuş kolaylıkları yapılamamıştı. Teşkilat ve eğitim, bilhassa muharebe eğitimi çok zayıf kalmıştı.

Hava Kuvvetleri, Genelkurmay'da Hava Müşaviri ve Milli Müdafaa Bakanlığında ise Hava Müsteşarlığı ile idare ediliyordu. Hava Kuvvetleri, kendi bünyesi içinde teşkilatlanamamış bağımsız bir emir ve komuta sistemi altında birleştirilememiştir. Buna rağmen; Hava Birliklerini idare eden yüksek rütbeli komutanlar o zamana göre en makul ve yerinde bir kararla;

- Düşman hava taarruzlarının tesirlerini azaltmak için tayyareleri meydanlara dağıtmak,

- Tayyareleri yerde tahrip ettirmemek için sıkı alarm tedbirleri almak,

- Ve nihayet düşman tayyarelerinin gelişinden haber alındığı takdirde tayyareleri kısa bir zamanda havaya kaldırmak gibi tedbirler almıştı.

Bu suretle bombardıman birlikleri, evvelce tespit edilen hedeflere tevcih (yöneltme) edilecek, Av tayyareleri ise gruplar halinde havalanacak, eğer düşman tayyarelerine tesadüf edilecek olursa, onlara taarruz edilerek düşürülecek veya havada tahrip edilecekti.

İşte Türk Hava Kuvvetleri'nin harekat ve taktiği basit olarak bu şekilde planlanmıştı.

Tam teçhizat ve paraşütler takılı olarak pilot mahallinde bir saatten fazla bir müddet oturmanın ne kadar yorucu ve sıkıcı olduğunu takdir edersiniz. Buna rağmen hiç kimseden ufak bir şikayet sesi duyulmuyordu. Bu suretle Kalkanlı Meydanı'nda günler monoton bir düzeyde geçiyordu.

Günlerden bir sabah, yine gün doğmadan alarm düzenini alınmış, pilotların bir kısmı tayyarelerdeki yerini almıştı. Hava kapalı idi, etrafımızda simsiyah bulutlar dolaşıyor, ortalık karışıyor ve uzaklarda fasılasız olarak şimşeklerin çaktığı görülüyordu. Saat 14:30 sıralarında kuzeybatı istikametinden esen rüzgarın şiddeti tedrici (yavaş yavaş) olarak kuvvetlendi ve fırtına halinde müthiş gök gürültüsü ile beraber yağmurlar meydanın üstünü kapladı. Gözgözü görmüyordu. O zaman ismini bilmediğimiz bir meteoroloji afeti tam manası ile kuvvetli bir Thunderstorm'du.

Tayyarelerin içindeki pilotların yapabilecekleri hiçbir şey yoktu. Ancak kanopilerini kapatmış, lövye ve direksiyonla tehlikeli biçimde sallanan tayyarelerini rüzgara karşı koymaya ve devrilmesine mani olmaya çalışıyorlardı. Nihayet bizim cefakâr, fedakâr ve çalışkan makinistlerimiz her türlü zorluklara göğüs gererek batı, çıka tayyarelerin yanına gelmeye muvaffak oldular ve hemen kanat ve kuyruklarından tutarak bir tarafa devrilmesine mani oldular. Ben pilot mahallinde, tayyarenin dıştan emniyete alındığını görünce içime inanılmaz bir ferahlık geldi, moralim düzeldi, sevinç duygularımı ifade etmeye imkan yoktu. Sonraları hadiseyi çok zaman yaşar gibi oldum.

Biz meydanda sıkı alarm düzeninde düşman tayyarelerini beklerken, bu tabiat hadisesi bizi hiç bir suretle kıpırdayamayacak bir duruma sokmuştu. Bu olay, bütün 4 ncü Av Alayı mensuplarının hafızalarında unutulmayacak bir hatıra olarak kalmıştı.

Fırtına her tarafı alt üst etti. Meydanı su bastı, direkler devrildi, elektrik ve telefon hatları kesildi, çadırlar hemen hemen hepsi yerle bir oldu. Özel eşyalarımız çamurlar içinde kaldı. En büyük tesellimiz tayyarelere hiçbir şey olmamıştı.

Zamanın devlet ve hükümet adamları çok akıllı, tecrübeli ve basiret sahibi insanlardı. Her türlü dış baskılara ve tehditlere göğüs gererek, TÜRKİYE'nin menfaatlerini, daima ön planda tutarak memleketi 2 nci Dünya Harbi felaketinden hiçbir yara almadan atlatma başarısını gösterdiler. Onun için, Türk Milleti nesiller boyu bu büyük adamlara, minnet ve şükran borçlarını asla unutmayacaklardır.