On yıl göz açıp kapayıncaya kadar geçti ve 2008 yılının başında sınıf kıdemlimiz gönderdiği e-mailde, 58-J sınıfının 50'nci Mezuniyet Yılı toplantısının ayni yıl Nisan ayı içinde Ohio Eyaleti'nin Dayton şehrinde tertiplendiğini bildirdi. Dayton şehrinin seçilmesinde, o şehrin yakınındaki Wright Patterson Hava Üssü'nde bulunan ABD Hv.Kv.Lojistik Komutanlığı'ndan 58-J sınıfının tertipleyeceği yıldönümü toplantısı için destek alınacağını ve ayrıca dünyanın en büyük havacılık müzesi olan ABD Hava Kuvvetleri Ulusal Hava Müzesi'nin burada bulunmasının tercih sebebi olduğunu davet yazısında belirtti.

Amerikalı sınıf kıdemlimiz mezuniyet kutlamasına katılacaklarını bildiren sınıf arkadaşlarımız için Hava Müzesine yakın bir yerde bulunan bir otelde rezervasyon yaptırmıştı. Otele giriş yaptığımızda resepsiyonda bize üzerinde 58-J sınıfımızın amblemi ve ismimizin yazılı olduğu bir yaka kartı verdiler. Ayrıca 50'nci yıl kutlaması için gelenlerin, akşam saat 19.00'da otelin kokteyl salonunda toplanacağını bildirdiler.

Kıdemlimiz çok iyi düşünmüş ve fotoğraflarımızın bulunduğu mezuniyet kitabını beraberinde getirmişti. Birbirini tanımakta zorluk çekenler, karşısındakinin yaka kartındaki ismiyle mezuniyet kitabındaki fotoğrafına bakıp birbirlerini kolayca tanımışlardı. Arkadaşlardan kimisinin saçları tamamen dökülmüş, kimisi oldukça göbek bağlamıştı. Belki dikkat etmişsinizdir, aradan ne kadar uzun yıllar geçerse geçsin, insanın fiziki görünüşünde pek çok değişiklikler olabiliyor ama gözlerin rengi ve bakışları hiç değişmiyor ve kişiyi tanımak mümkün oluyor.

Bizi akşam yemeği için Hava Müzesi'ne götürmek üzere tahsis edilen iki otobüse bindik ve müzenin girişindeki kafeteryanın önünde otobüslerden indik. Önden giden kıdemlimiz kendisini takip etmemizi söyledi. Kafeteryanın önünden geçip müzenin içine doğru ilerlemekte olan kıdemlimize, yemeği kafeterya salonunda yemeyecek miyiz diye sorunca bana: "yemeği yiyeceğimiz yer herkes için büyük bir sürpriz olacak" dedi. Biraz daha ileriye, uçakların sergilendiği bölüme geçince gerçekten, bizi ne kadar büyük bir sürprizin beklediğini gördük. ABD Hava Kuvvetleri büyük bir incelik gösterip jest yaparak emekli pilotlarının 50'nci mezuniyet yılını kutlamaları için tertipledikleri bu özel gecede, onların hizmet yıllarında uçtukları uçaklarla iç içe, bir arada, karşılıklı, yan yana olmaları için Hava Müzesi'nde savaş uçaklarının sergilendiği bölümü emekli pilotlarına yemek salonu olarak tahsis etmişti.

Uçakların bulunduğu bölümde isimlere göre düzenlenen masamızın numarasını salonun girişindeki levhaya bakıp öğrendik. Kaya Ergenç, Öner Dinçer, ben ve diğer üç arkadaşımızla beraber masamızın başına geldiğimizde. bir F-86F tipi uçağın tam karşısındaki masada oturacağımızı görmeyeyim mi! İlk göz ağrım F-86 uçağını yıllar sonra birden karşımda görünce heyecanlandım, çok şaşırdım, ve gözlerime inanamadım! Mississippi, Greenville Üssü Jet Eğitim Filosu'nda T-33'lerden mezun olup pilot brövemizi aldıktan sonra, Arizona'nın Williams Hava Üssü'ndeki atış okulunda 50 yıl önce Harbe Hazırlık eğitimi gördüğümüz F-86F uçağı, işte şimdi 50'nci mezuniyet yılını kutladığımız bu özel gecede oturduğumuz masanın tam karşısında bütün güzelliğiyle sanki bana bakıyor gibiydi! Acaba bu bir rüya olabilir miydi? Hayır, rüya değildi! Uçuş okulundan mezun olduktan sonra harbe hazırlık eğitimi gördüğüm F-86F uçağının tam karşısında bulunan masada arkadaşlarımla bir arada 50'nci mezuniyet yılını kutlamam, hayatımda yaşamış olduğum en büyük mutluluklardan biri olmuştur.

Beni karşılayan Filo Komutanı eğer arzu edersem akşam saat 20.00'de başlayacak olan yemeğe kadar Üs'sü ve Filoyu gezdirebileceğini söyleyince çok memnun oldum.

Önce şehitlik ziyareti yapmayı arzu ettiğimi Filo Komutanına söyledim. Beraberce şehitliğe gittik. Orada şehit arkadaşlarımın kabirlerini tek tek ziyaret ettim ve onları sevgi, saygı ve rahmetle andım.

Şehitlik ziyaretinden sonra Üs'se geldik. Üs'de ilk önce, benim 50 yıl önce görev yaptığım filo binasını görmek istedim. Bizden sonra F-5 ve daha sonra F-16 filolarının Merzifon'da konuşmasıyla beraber yeni filo binaları yapılmıştı. Bizim o zamanki filo binamız Üs Muhabere Tabur Komutanlığı'na tahsis edilmişti. İlk göz ağrım filomun önünde aşağıdaki fotoğrafı çektirdim.

Eski filo binasının içine girince ilk önce bizim zamanımızda brifing salonu olarak kullandığımız odayı görmek istedim. Brifing salonumuz kapıdan girişte hemen solda bulunuyordu. Oda, içindeki üç masa ve iki etajerle gözüme o zamankinden çok daha küçük gözüktü. Daha önce söylediğim gibi o zamanlar binada kalorifer sistemi yoktu ve bizler brifing salonunun bir köşesine kurulan kömür sobasıyla ısınıyorduk. Salona girince ilk baktığım yer nedense işte o kömür sobasının bulunduğu köşe oldu. O anda çok duygulandım ve kendimi çok tuhaf hissettim. Brifing salonundan sonra hemen karşısında bulunan o zamanki Eğitim Subaylığı odasını, Filo Komutanı ve Harekat Subayı'nın odalarını dolaştım. O zaman emirlerinde büyük bir zevkle, gururla ve şevkle görev yaptığım ve halen ebediyete göç etmiş bulunan Filo Komutanımı, Harekat Subayımı, Eğitim Subayımı ve görev uçuşlarında şehit düşen filo arkadaşlarımı sevgi, saygı, özlem ve rahmetle andım.

Filo Brifing Salonu içinde çekilen fotoğrafım. Mayıs 2008

Eski filo binasını ziyaret ettikten sonra Filo Komutanı beni uçuş hattına götürdü. Uçak sığınaklarından birinin içinde bulunan F-16C uçağı hakkında bilgi verdikten sonra uçağın kokpitini tanıttı.

151'nci Filo K. Kur.Yb. Sargun Göktun ve ben F-16C Uçağı önünde

Filo binasından sonra görmek istediğim yer, alarm nöbetlerini tuttuğumuz pist başı alarm binası idi. Merzifon F-86 hatıralarımın bundan önceki bölümünde, bizim zamanımızda alarm nöbeti tuttuğumuz yerin ne kadar kötü bir durumda olduğunu ve nöbet yerinde ne kadar büyük sıkıntılar yaşadığımızı anlatmıştım. Biz alarm nöbetlerini, ayni zamanda pist başı aracı olarak da kullanılan, kapalı bir kamyon kasası şeklinde, ısıtıcısı olmadığı için küçük bir elektrik sobasıyla ısıtılan ve kışın buz kesen, gürültülü bir jeneratör aracının içinde tutardık. Jeneratör aracının iç bölmesinde uzunlamasına yerleştirilen iki tahta sıra, pilotların istirahat etmeleri için yatak vazifesi görürdü. Her pilota deniz üzeri uçuşlar için ismen dağıtımı yapılan can yeleklerimizi de ağzımızla şişirip yastık olarak kullanırdık. Tuvalet ihtiyaçları için pist başı aracının biraz uzağında tenekeden yapılmış bir sahra tuvaleti kullanılırdı.

Filo Komutanı beni aracıyla pistin 05 başında bulunan alarm nöbet binasına getirirken işte aklımdan bunlar geçiyordu. Yeni alarm nöbet binası, tertemiz küçük bir çay ocağı, tuvaleti, duşu, yatak odası ve televizyonu olan küçük bir dinlenme salonuyla hem pilotların hem de uçak makinistlerinin rahatça ve huzur içinde görev yapabilecekleri şekilde düzenlenmişti. Dinlenme salonunda pilotların okumaları için doküman, kitaplar ve Hava Kuvvetleri yayınları bulunuyordu.

Pist başı alarm nöbet binasını da gördükten sonra şehir içinde küçük bir tur atıp misafirhaneye döndük. Misafirhanenin lobisinde çok büyük bir sürprizin beni beklemekte olduğunu nereden bilebilirdim? Misafirhaneden içeri girince orada benim 50 yıl önceki ilk Filo Komutanım Lütfi Gündoğdu'yu (Emekli Hava Tuğgeneral) görünce sanki dünyalar benim oldu. Gündoğdu Generalim de komutanlığını yaptığı filonun gecesine şeref misafiri olarak katılıyordu.

Fotoğrafta, efsane havacı, ilk Filo Komutanım Lütfi Gündoğdu ile kucaklaşıyoruz.

Lütfi Gündoğdu, Türk Hava Kuvvetleri'nin 1952 yılında pervaneli uçaklardan jet çağına geçişi sırasında, T-33 uçaklarında öğretmen pilot olarak yetiştirilmek üzere ABD'ye gönderilen ilk 8 pilottan biri idi. F-84G uçakları 1952 yılında Türkiye'ye geldikten kısa süre sonra teşkil edilen 4'lü F-84G akrotiminin liderliğini yapmıştı.

Efsane havacı Lütfi Gündoğdu'nun şeref misafiri olarak davet edildiği filo gecesine, Merzifon Üssü'nün bağlı olduğu Diyarbakır 2'nci Hava Kuvveti Komutanı Korgeneral Rasim Arslan da büyük bir incelik göstererek katılmıştı.

Aşağıdaki fotoğrafta (soldan sağa) 5'nci Üs Harekat Komutanı Kur.Albay Topçu, 5nci Üs Komutanı Hv.Tuğgeneral Tayfur Fikret Erbilgin, 2'nci Hava Kuvvet Komutanı Hv.Korgeneral Rasim Arslan, E.Hv.Tuğgeneral Lütfi Gündoğdu ve ben görülüyoruz.

Akşam yemeğe başlamadan verilen resepsiyonda 151'nci Filo'nun değerli pilotları ile Üs'sün diğer güzide mensupları ve muhterem eşleriyle tanışmak fırsatı buldum. Sohbetimiz esnasında benim kaleme aldığım Merzifon F-86 Hatıraları kitapçığının pilot eşleri tarafından da okunduğunu öğrenmem benim için gerçekten büyük bir sürpriz oldu. Bu anı kitapçığı o tarihten bir süre önce Hava Kuvvetleri Komutanı emriyle Hava Kuvvetleri Bülteni'ne ek olarak tüm Hava Kuvvetleri birliklerine yayınlanmıştı. Bu anı kitapçığının pilot eşleri tarafından okunduğunu öğrenmek beni son derece sevindirmişti.

Uçuş okulundan mezuniyetimin ve takiben ilk uçuş birliğine katılışımın 50'nci yılını işte böyle iki unutulmaz olayla kutlayarak hayatımda duyabileceğim en büyük mutluluklardan birini yaşadım.

Ağustos 1958'de Merzifon’da göreve başladığımda, o tarihten dört yıl kadar önce servis dışı bırakılıp Merzifon Üssü'nün eski pisti üzerine sıra sıra dizilmiş Spitfire uçaklarıyla ilgili yazacağım bu anıma ne başlık koymalıyım diye epey düşündüm ve sonunda yazımın başlığını “MERZİFON’DA KADERİNE TERK EDİLEN SPITFIRE UÇAKLARI” şeklinde koydum. Neden böyle bir başlık koydum?

Spitfire uçakları 1940 yılının Temmuz - Kasım ayları arasında cereyan eden İngiltere Savaşı (Battle of Britain) sırasında Manş Denizi ve İngiltere Adası üzerinde Alman savaş uçaklarına karşı sağladığı başarılarla dünya havacılık tarihine ismini yazdırmıştır. Tarihçiler, beş ay süren İngiltere Savaşı (Battle of Britain) sırasında, İngiliz Kraliyet Hava Kuvvetleri uçaklarının Alman uçaklarına karşı kazandıkları başarılar sayesinde, İngiltere adasına yapılacak muhtemel bir Alman istilasının önüne geçildiğini yazmışlardır. Zamanın İngiltere Başbakanı Winston Churchill, İngiltere Savaşı'nı kazanan havacıları için tarihe geçen şu sözleri söylemiştir: "Never in the field of human conflict has so much been owed by so many to so few" (Harp tarihinde bu kadar çok insanın bu kadar az kişiye böylesine büyük bir minnet borcu olduğu asla görülmemiştir).

Akşam misafirhanede arkadaşlarla toplanınca onlara gün içinde Öner'le beraber Spitfire'lerin bulunduğu yere giderek onları incelediğimizi ve kokpitlerinin içlerine girerek hoşça vakit geçirdiğimizi anlattık. Üs misafirhanesinde kalanların en gençleri Öner ile bendim. Diğer pilot arkadaşlarımız bizden önce mezun olan devrelerdendiler. Biz o gün Spitfire'lerin başına gidip kokpitlerinin içine girerek hoşça vakit geçirdiğimizi söyleyince bize: "Eyhah! keşke önceden bize Spitfire'lere gideceğinizi söyleseydiniz! Uçakların kokpitine girmekle siz büyük bir tehlike atlattığınızın farkında değilsiniz!" demesinler mi! Atlattığımız tehlikenin ne olduğunu da hemen izah ettiler. Meğer yaklaşık dört yıldır orada park halinde bulunan Spitfire'lerin kokpitinin içine yılanlar, çiyanlar ve fareler yuva yapmışlar. Hatta bir kaç kere kokpitin içinde akreplerin olduğu da görülmüş. Biz o gün böyle bir tehlikenin varlığından habersiz uzun süre kokpitin içinde vakit geçirmişiz. Daha sonraki aylarda bir kaç kere daha Spitfire'lerin yanına gittiğimi hatırlıyorum. Ama büyüklerimizin bizi uyardıkları konuda, kokpite girmeden önce içerisini dikkatle kontrol eder, yılan, çiyan, akrep, fare vs gibi mahlukatın bulunmadığından emin olduktan sonra kokpite girip vakit geçirirdim.

Merzifon'da göreve başlayışımın üzerinden bir yıla yakın zaman geçmişti. Bir gün mesai otobüsüyle sabah çevre yolundan filoya gelirken eski pist üzerinde, Spitfire uçaklarının başında sivil elbiseli kalabalık bir grubun bir şeyler yaptıkları dikkatimi çekti. Uçakların yakınında da park etmiş durumda birkaç adet büyük damperli kamyon vardı. Uçakların başındaki büyük damperli kamyonları ve kalabalık grubu görünce: "Eyvah! İşte şimdi korktuğumuz başımıza geldi!" dedim.

Jet çağına geçildikten sonra pervaneli uçaklarımızı saklayamamış olmamızın eksikliği anlaşılmış ve Türk Hava Kuvvetleri'nin envanterine giren ilk jet uçağı T-33 ve F-84G'lerden itibaren hizmet gören bütün muharip ve eğitim jet uçaklarımız ile pervaneli eğitim ve ulaştırma uçaklarımızın servis dışı bırakılanlarından yeteri kadar muhafaza edilip müzelerimizde sergilenmiştir.

Hizmet dışı bırakılan F-104G uçaklarından başka bir tanesinin de Marmara Üniversitesi'ne verildiğini, ben emekli olduktan yıllar sonra bir tesadüf eseri öğrenmiştim. Bunun çok hoş bulacağınızı düşündüğüm hikayesini sizlerle paylaşmalıyım. Bir gün İstanbul-Göztepe'de, minibüs yolu üzerinde arabamla Kadıköy istikametine doğru giderken her zaman olduğu gibi trafik iyice yoğunlaştı ve bir ara trafik iyice kilitlendi. Arabamın içinde trafiğin açılmasını beklerken ve sağa sola bakınırken, bir ara sağ tarafta, büyük bir kapının arkasındaki geniş bir avlunun içinde bir platform üzerine konmuş olan bir F-104 uçağı görmeyeyim mi! Acaba trafiğin verdiği yorgunluktan ben hayal mi görüyorum, bu F-104 uçağının burada ne iş var dedim. Yok, hayır, hayal mayal görmüyordum. Geniş avlunun ortasındaki platform üzerinde bütün iç açıcı güzelliğiyle duran uçak, benim çeşitli tipleriyle 7 yıla yakın bir süre uçtuğum F-104 uçağından başkası değildi! Geniş avlusu bulunan binanın Marmara Üniversitesine bağlı fakültelerin konuşlandığı bir bina olduğunu sonradan öğrendim. Hava Kuvvetleri Komutanlığı, ODTÜ'ye verdiği gibi Marmara Üniversitesine de bir F-104 Uçağı vermişti.

Merzifon Üssü'nde görev yapmamın üzerinden 50 küsur yıl geçtikten sonra, o yıllarda yaşadığım ilginç havacılık hikayelerinin, genç havacı arkadaşlarıma yazılı bir not olarak iletilmesi gerektiğine inanarak bu anılarımı kaleme alırken; havacılık anılarımla belki de hiç ilgisi yok gibi görünüyor ama, filoya katıldığım zaman, filo binamızın civarında yaşayan iki sevimli köpeğin hikayesini de sizlerle paylaşmak istiyorum.

Biz Üs misafirhanesinde kalan pilotlar sabah mesaiye gitmek için uçuş elbiselerimizi giymiş vaziyette, karargah binası önünde mesai araçlarının gelmesini beklerdik. Mesai otobüsü nizamiyeden girip karargah binası ile bakım hangarı arasındaki köşede şehirden gelen personeli indirdikten sonra bizler otobüse biner ve filoya gelirdik.

Üs misafirhanesinden filo otobüsüne binip çevre yolundan filoya gelirken, filo yoluna girişimizde bizi karşılayan Sarı ve Topal isimli köpeklerimizin otobüsümüzün önünde yürüyerek bize eskort eder gibi refakat etmeleri hepimizin çok hoşuna gidiyordu. Evli arkadaşlar yanlarında köpeklerin yiyeceği bir şeyler getirip onlara veriyordu. Filo önünde otobüsten indikten sonra bize sevinç gösterileri yapmaları hepimizin içini ısıtıyordu. Otobüsten inip filo binasına girmeden önce onların başlarını okşar ve severdik. Ama topal olan beyaz köpeğe herhalde topal olduğu için olsa gerek, hepimiz daha çok ilgi gösterirdik.

Filo otobüsümüz bir gün çevre yolundan filo istikametine dönünce, her zamanki gibi otobüsümüzü karşılayan köpeklerimiz önümüzde eskort görevi yapar gibi yürürlerken, Sarı köpeğin, diğer Topal köpek gibi bir ayağını topallayarak yürüdüğü dikkatimizi çekti. Acaba Sarı'ya da gece nöbet arabası mı çarptı diye epey endişelendik. Filo önünde otobüsten inince Sarı'nın ayaklarını, vücudunu kontrol ettik, ama her hangi bir yara bere izine rastlamadık. Sarı köpeğimiz ertesi gün de otobüsün önünde topallayarak yürüyünce bunun ayağını mutlaka kontrol ettirmeliyiz dedik.

Uçuş doktorumuz ertesi gün pilot muayenesi için filoya geldiğinde Sarı'yı tekrar uzun uzun muayene etti. Bacakta yine hiçbir şey bulamayınca bize: "Bu Sarı'nın bacağında hiç bir şey yok. Bu köpekler hem çok akıllı hem de hisli olurlar. Sizler filo otobüsünden inince hepiniz Topal ile ilgilendiğinizden bu Sarı da topallama numarası yapıp sizin ilginizi çekmek istiyor. Bunu da size ispatlayabilirim" dedi. Kantinden alıp beraberinde getirdiği bir yiyecek parçasını Sarı'ya koklatıp uzağa fırlatınca Sarı hiç topallamadan yiyeceğe doğru koştu. İnanılır gibi değil ama, Sarı, bizlerin Topal'a gösterdiğimiz ilgi ve sevgiyi kıskanmış ve kendisiyle ilgilenmemiz için keskin zekasıyla topallama numarası yapmayı düşünmüştü. Bizlere de canlılar arasında bir ayırım yapılmaması konusunda çok güzel bir ders vermişti.

Halen evimizde çok sayıda köpeğimiz olduğu için biliyorum, köpeklerin üzerindeki kenelerden kurtulmak için veterinerlerde satılan ve köpeklerin enselerine sıkılan bir ilaç var. Bu ilacı köpeğin ensesine sıktıktan sonra bir gün içinde köpeğin üzerinde tek bir kene kalmıyor. Tabii biz o zaman böyle bir ilacın varlığından haberdar değildik. Bu kenelere nasıl bir çare buluruz diye düşünürken bir arkadaşımız, köylerde köpeklerin kenelerden temizlenmesi için üzerlerine gaz yağı döküldüğünü söyledi. Biz de bunun üzerine gaz yağıyla kimyasal özellikleri çok yakın olduğunu bildiğimiz JP-4 jet yakıtından vücutlarına sürersek köpeklerin kenelerden kurtulabileceğini düşündük. Bir şişe içinde getirdiğimiz JP-4 yakıtından Sarı ve Topal'ın üzerlerine sürdük. Gerçekten bu tavsiye hemen tesirini gösterdi ve köpeklerimiz üzerlerindeki kenelerden kurtuldu. Ancak kenelerinden kurtulan köpeklerin üzerlerindeki tüylerin bir kısmı döküldü. Acaba biz köpeklere iyilik yapalım derken tüylerinin dökülmesine sebep mi olduk diye bir ara çok endişelendik ama kısa süre içinde dökülen tüyler geriye gelince derin bir nefes aldık.

Merzifon’da yaşadığımız mutlulukların yanında, o yılların mahrumiyetlerle dolu ortamında çektiğimiz sıkıntılardan daha önce bir nebze bahsetmiştim. Uçuş faaliyetlerinde karşılaşılan lojistik problemler, filoya sadece bir jeep aracının tahsis edilmesinin yarattığı ulaşım problemleri, uçuş elbiselerinin perişan durumu, uçuş botları, pist başı alarm nöbetinin tutulduğu yerin kötü koşulları, günlük gazete okuyamama gibi sıkıntılardan daha büyük bir sıkıntı, gerek filo binamızda gerek kaldığımız üs misafirhanesinde istediğimiz zaman duş yapma imkanı bulamayışımız idi. Şimdiki filo binalarında olduğu gibi o zamanlar görev yaptığımız filo binasında duş yapacak bir yer bulunmuyordu.

Filo binasında bir dinlenme salonunun bulunmayışı veya binada ısıtma sistemi olmadığından kömür sobayla ısınmak zorunda kalışımız gibi konulara alışmıştık ve bunlar bizim için bir problem teşkil etmiyordu. Ancak filoda duş yapacak bir yerin olmaması yüzünden özellikle yaz aylarının sıcak günlerinde yaptığımız uçuşlardan sonra duş yapma imkanı bulamayışımız biraz keyfimizi kaçırıyordu.

Binanın üst katı misafirhane olarak kullanılıyordu. Üst katın sol tarafındaki odalarda Üs'de mevcut yüzbaşı ve binbaşı rütbesindeki bekar subaylar ve geri hizmet uçuşunu tamamlamak için Merzifon'a gelen üst rütbeli subaylar kalıyordu. Üst katın sağ tarafında ise Teğmen ve Üsteğmen rütbesindeki biz bekar subaylar kalıyorduk. Fotoğrafta üst katta ortadaki üçgen şeklin sağ ve solundaki pencerelerin olduğu bölüm misafirhanede kalan subayların istirahat ve dinlenme salonu olarak kullanılıyordu. Oldukça büyük olan bu salonun bir bölümü kütüphane olarak düzenlenmişti. Üst katın sağ ve sol bölümlerinin girişinde birer tuvalet ve duş bulunuyordu.

Bizim filo binamız ile misafirhane olarak kaldığımız yerin yaşama koşulları iyi değildi ama bizden önce 1954 yılına kadar Merzifon'da görev yapan Spitfire filosu pilotlarının bizden çok daha kötü şartlarda yaşadığını o devirde görev yapan büyüklerimizden dinliyorduk.

Bekar pilotlar ise yine tenekeden yapılan ve yatakhane olarak kullanılan bir barakada er koğuşlarında olduğu gibi toplu bir şekilde kalıyorlarmış. Necati Artan komutanımın o yıllardan hafızasında kalıp bize aktardığı çok ilginç bir hikayeyi sizlerle paylaşmalıyım.