Özellikle Hava Kuvvetleri'nde yakınları bulunan aileler havacılığı yuvalarında yaşar, eşinin yollarını gözlerler. Gecenin bir vaktinde alçak uçuş yapan bir jet’in çıkardığı sesin alarm ilanı olduğunu bilirler. Babamın çocuk yaşta hava üssüne götürmesi, kendi tayyaresine bindirmesi. C-47 ile Diyarbakır’dan Eskişehir’e uçuş, hastane stajımı İzmir Hava Hastanesi'nde yaparken T-6 ile uçuşum, pilot hocası olan aile dostumuz Plt.Kd.Bçvş.Hüsnü SÖNMEZ’den dinlediğim havacılık hatıraları, hangarlardaki tipik yağ kokusu, bende Havacılığa karşı büyük sevgi ve ilgi yarattı.

Nurettin Öcal’ın özenle sakladığı fotoğraflar Eskişehir Hava Okulu öğrenciliği dönemiyle başlıyor (1937-1939), bir çoğu şehit arkadaşlarının ve şehit cenaze törenlerini kapsıyor.

Kitabımız Türk Havacılık tarihi üzerinde çalışan araştırmacılara faydalı olabileceği düşüncesiyle yayına hazırlandı. Nurettin ÖCAL’ı ve arkadaşlarını saygı ve rahmetle anıyorum.