Smith, retrospektif bir araştırmasında; bazı helikopter uçucularında hipoksi semptomlarının 6.500ft irtifalarda, bazılarında ise 8.400 ft’te ortaya çıktığını belirlemiştir. Billings; askeri bir helikopterdeki uçuş ekibinin, oturan bir kişinin yaklaşık iki katı kadar enerji tüketimi gerçekleştirdiğini tespit etmiştir. Pilot olmayan uçuş ekibinde, pilotlara göre daha fazla hipoksi semptomlarının varlığı belirlenmiştir. Bu da onların uçuş sırasında daha fazla fiziksel aktivite içinde bulunmalarından kaynaklanmaktadır.

Deniz seviyesi ve 2 bin ft irtifada aktivite sonrası; yorgunluk, terleme, güçsüzlük, sıcak basması gibi semptomlar rapor edilmiştir. 7 ve 9 bin ft irtifalarda ise aktivite sonrası; nörokognitif ve psikomotor yetersizlik semptomları eklenmiştir. Hiçbir denekte hiperventilasyon ve hipokarbiye bağlı perioral, periferik parestezi rapor edilmemiştir. 7 ve 9 bin ft irtifalarda olası hipoksiyi gösteren, oksijen satürasyonuyla uyumlu 19 semptom görülmüştür. Bunlar:

Yavaşlamış yanıtlar, fiziksel yorgunluk, titreme, düşünme ve konsantrasyon zorluğu, hava açlığı, zihinsel yorgunluk, sersemlik, baş dönmesi, baş ağrısı, huzursuzluk, sıcak basması, kulak çınlaması, görüşte azalma, koordinasyon zayıflaması, bayılma hissi, uyku hali, anksiyete, parestezi.

Egzersiz ile 7 ve 9 bin ft irtifalarda kaydedilen oksijen satürasyon değişimleri, istirahat halinde 12 ve 15 bin ft irtifalarda ölçülen değerlerle benzerlik göstermektedir. 10 bin ft irtifada askeri veya ticari uçuşlar sırasında yapılan fiziksel aktiviteler nedeniyle pilot ve diğer kabin ekibinde hipoksi semptomları daha erken ortaya çıkabilir. Hipoksiye bağlı oluşan psikomotor ve bilişsel yetersizlik belirtileri kişiden kişiye farklılıklar göstermektedir.