AT-11'e yaklaşmaya başladım. AT-11'in normal uçuş sürati 145 mil, benim uçağım ise 220 mil idi. AT-11 tam gaz ve tam hatve 180 mile çıktı, ben de gaz kolu neredeyse tam geride 180 mile inerek sağdan kollarına girdim.

Esenboğa istikametinde yola devam ediyoruz. Telsizle konuşamadığımız için işaretle anlaşıyoruz. Zaman zaman benzin miktarını okuyor ve parmak işareti ile bildiriyordum.

Yola çıkışımızdan tahminen 15 dakika sonra bana "bu istikamette git ve bir an önce in" işareti yapmaya başladılar. Zira güneş batmak üzere, hava kararıyor, karanlığa kalmadan bir an önce gidip inmemi istiyorlar. Ben ise hayır gitmem diye düşünüyordum. Bu işaretleşmeler devam ederken aniden sola keskin dönüşe girdiler. Ben de peşlerinden devam ettim. Baktılar ki bırakmıyorum, böylece yola devam ettik.

Hiç telaşlanmadan, moralimi bozmadan ve kadere inanarak uçuşa devam ederken son baktığımda 8 galon benzin kalmıştı. Güneş batmış ve alacakaranlık basmaya başlamıştı. Artık, işaretler de anlaşılmaz haldeydi. Bu sırada T-11'den el ve kol hareketleri birbirine karışarak bana kuvvetlice bir ikazda bulunuyorlardı. Düşük süratle uçmak zorunda kaldığımdan uçağımın burnu yukarı kalkmıştı ve bu nedenle de ileriyi göremiyordum. Yapılan uyarıyı dikkate alarak hemen uçağımı hafifçe yana yatırınca 3-4 kilometre kadar ileride bir pistin uzandığını gördüm. Derhal, T-11'in üzerinden sola çekerek koldan ayrıldım ve hazırlıklarımı tamamlayarak batı istikametinden yaklaşıp inişimi tamamladım. Benden önce inmiş olan dörtlünün yanına park ettim. Birkaç dakika sonra da AT-11 iniş yaparak yanımıza park etti.

Öğreniyoruz ki Esenboğa'ya yeni bir havaalanı yapılıyormuş. Pist inşaatı tamamlanmış; fakat pist ışıklandırma tesisatı döşenmek üzere kazılmış olan kanallar açık olup çalışmalar devam ediyordu. Bu nedenle, uçuşla ilgili hiçbir faaliyet yoktu. Şehre inerek doğrudan Hv.K.K.lığı Karargahına gittik ve o geceyi Ankara'da geçirdik.