Uçuşta disiplinin ne kadar önemli olduğunu bilhassa Hava Kuvvetleri personelinde bilmeyenimiz yoktur.

Ben bunu hatıralarımda belirtmeyi, birinci görevim olduğunu düşünüyorum.

Yıl 1946; Türk Kuşu’nda ilk motorlu uçuş eğitimine başladık. İlk yalnız uçuşumu başöğretmen Sabiha GÖKÇEN ile çıktığım kontrolden sonra ve onunda bana yaptığı bazı tavsiyelerden sonra gerçekleştirdim.

Aynı postada uçan diğer arkadaşlarla öğretmen nezaretinde, eskiden ZIR olarak bilinen, şimdiki Akıncılar Ovası’nda alçak uçuş eğitimi yapıyorduk. Bir müddet sonra aynı postadan Bülent EKECAN arkadaşımız, Zır Ovası’nda yalnız uçarken, alçak uçuş esnasında diğer bir öğretmen tarafından görülüp, uçuşu durduruldu.

Bu arkadaşımızın uçuştan çıkarılacağı kesinleşmek üzere iken, diğer arkadaşlarla beraber, başöğretmen Sabiha GÖKÇEN’in evine gittik. Bize birçok ikramda bulundu. Hatta likör dahi mevcuttu. Biz likörü içmek istemeyince, “sizler yaln›z uçuşa başladınız; artık çocukluk devreniz bitti; içebilirsiniz.” diye ısrar ettikten sonra, içebildik.

Esas konumuz, arkadaşımızın affedilmesi ve tekrar uçuşa başlaması için ricada bulunmamızdı. Bana kontrol öğretmenliği yaptığından, bilhassa ben çok ısrar ettim. Çünkü o affederse, bu iş olacaktı. Bu ısrarlarımıza dayanamayarak, arkadaşımızı affetti. Bülent EKECAN’ da okulu bitirip Balıkesir Üssü’nde kıta eğitimine başladı.

Kısa bir süre sonra benzin selektörünü değiştirmeyi unutup, diğer depo tam dolu olduğu halde, pas geçerken mecburi iniş yaptı. Bel kemiği çok fazla zedelendi ve malûlen ordudan ayrıldı. şimdi düşünüyorum da; o ısrarı yapmasam, uçuştan ayrılsaydı daha mı iyi olurdu?