1958 yılının bir kış ayında, Napoli'ye orada görev yapan Hava Kuvvetleri uçucularını almak üzere bir gün evvelinden gittik. Uçak komutam bendim ve rütbem Yüzbaşı idi. İkinci pilotum Tğm. Nurettin YURTÇU ve telsizcimde Bçvş. Kadri ÖZKARTAL’dı.

Ertesi gün uçuş hazırlığı için 3-4 saat öncesinden uçak başına geldik. Meydan harekatta meteoroloji ve kleransı alırken İtalya ve Yunanistan arasında çok şiddetli buzlanma bulunduğu ve tamamıyla orajla kaplı olduğu söylendi. Ayrıca hiçbir uçağın o gün o bölgeden uçmadığı da bize söylenmişti. Bu durumda hava durumunun uçuşa elverişli olmadığını anlamıştık.

İkinci pilot sandalyesine paşamızı oturtmuştum. Eğer hava çok kötüye giderse Brindisi meydanına inebileceğimizi söyledim ama o yine ısrarla Türkiye’ye devam etmemizi istedi.

Brindisi’yi geçerken hava iyiydi ancak daha ilerisi pek iyi gözükmüyordu. Hava kötüleşince Yunanistan’ın Araksos meydanına inmeyi teklif ettim ancak yine kabul ettiremedim. Hava kötüleşmeye başlamıştı ve ben irtifa almak için Atina’dan müsaade almak için telsizle konuşmaya başladım. Atina havada hiçbir trafiğin olmadığını ve istediğimiz irtifaya çıkabileceğimizi söyledi. Tabi bizim çıkabileceğimiz maksimum irtifa sadece 15,000 feet idi. Bu irtifada IFR olarak devam ettik. İlk buzlanma işarlarını almaya başladığımızda komutana tekrar Araksos’a inmeyi teklif etmeme rağmen o yine devam etmemizi istedi.

İlerleyen vakitlerde şiddetli buzlanma kendini göstermeye başlamıştı. Çok kısa bir süre sonrada bir oraj içinde ilk yıldırımı yediğimizde telsizcimiz yanıyoruz diye bağırarak ayaklarının arasından geçen statik elektrikten korkup ayağa fırladı. Bundan sonra 2-2,5 saatlik süre zarfında 5-6 kez daha yıldırım yedik ve daha ilk yıldırımdan sonra bütün telsiz ve S/S sistemlerimizi kaybetmiştik. Bu süre sonunda uçağın sürati iyice düşmüştü ve 3,5 - 4 ton ağırlığında buz uçağın gövdesini ve tüm yüzeylerini kaplamıştı. Uçağın süratini stall süratine düşürmeden düşük varyo ile nereye alçaldığımızı bilmeden alçalmaya başladık.

Büyük bir şükür ve mutlulukla uçaktan indikten sonra uçaktan inen herkesin toprağı öptüğünü gördüm. Bunun üzerine komutan bana dönerek özür diledi ve “boynuz kulağı geçer, seni dinlemeliydim” dedi.

3-4 saatlik bir moladan sonra uçağımız ve biz görevin geri kalan kısmı için uçuşa hazır olduğumuzda yolculardan sadece bir tanesi bizimle geleceğini söylemiş ve o gün sonunda görevimizi büyük bir özveriyle tamamlamıştık.