Yıl 1989. Hv.Ulş.Grp.K.lığı 224’üncü Özel Filo Komutanlığında kol uçucusuyum. 223’üncü Filo Komutanlığı dondurulmuş ve her iki filo personeli olarak 224’üncü Özel Filo Komutanlığı altında birleşmiş durumdayız. C-47 uçağında uçak komutanıyım. Aynı zamanda UH-1H helikopterinde uçuyorum. Ayrıca CIT-II EC uçağına seçilme aşamasındayım. Yani palazlandığımız, artık ben oldum dediğimiz dönem.

İşte maceramız burada başladı. C-47 uçağının bek tekerli olmasından dolayı bilindiği üzere hem kalkışı hem de inişi biraz farklı. İnişte ana dikmeler yere değdiği zaman zıplamayı veya tekrar havalanmayı önlemek için lövyeyi bir miktar ileride tahdit etmek gerekiyor.

Sanıyorum, palyeyi biraz yüksekte tuttuk. Güneşin gözümüzü aldığı da dikkate alındığında irtifayı yeterince yediremeden tekerleklerin yere şiddetle temas ettiğini hatırlıyorum. Hala canlandıramadığım önce bek tekerinin mi, yoksa ana dikmelerin mi yere temas ettiğidir.

Akademik yer derslerinde hem ÇİĞLİ’deki eğitimimizde hem de C-47 eğitimimizde öğretmenlerimiz tarafından POGO’dan çok bahsedilmiştir. Ancak ben gerçek bu olayı yaşayan birisini duymamıştım. Bir gün başıma geleceğini de hiç tahmin etmemiştim.

Sonunda pas geçmeye karar verip gaz kollarını maksimuma açtığımızı iki zıplamadan sonra uçağın kumandalarına hakim olduğumuzu ve son olarak ana dikmeler yere değdiğinde gaz kolları rolanti ve lövye ileri ile zıplamayı durdurduğumuzu, C-47 uçağının frenlerine güvenerek çok kısa mesafede sürati kontrol altına aldığımızı ve emniyetli bir şekilde pisti terk ettiğimizi hatırlıyorum. İşte o gün, telaş devreye girdiği zaman kumandalara hakimiyetin ne kadar zor olduğunu öğrendiğim gündür.

Yaş, rütbe ve vasıf ne olursa olsun kendine aşırı güvenin ve rehavetin uçuculuk yaşantısında yeri olmadığını o gün herhangi bir kaza atlatmadan anlamam en güzel dersti.