Brindizi'de (İtalya) yapılacak olan NATO Hava Atış Müsabakaları'nda Hava Kuvvetlerimizi temsil edecek atış timine seçilmiştim. Atış timimiz Bandırma'da yoğun çalışmalarını sürdürüyordu. 30 Ağustosta yapılacak uçuş merasimine katılmam için üssüme (1 nci Üs) geri çağırıldım. Ütğm. Fahrettin TEZEL'in kolunda Eskişehir'e dönerken, Uludağ'ın üzerinde ürkütücü bir patlama ile motorumun kompresörü dağıldı ve uçağımda yangın çıktı. Kokpitimin içi dumanla doldu. Yoğun duman nedeni ile kokpit içinde hiçbir şey göremiyordum. Gaz kolunu geri çektiğim için iniş takımı yukarıda ikaz düdüğünün sesi yaşadığım kaosu arttırıyordu. O anda, tabii olarak, paraşütle atlamaktan başka bir şey düşünemiyordum. Kol liderime durumu bildirmeden -ki büyük hata- hemen kanopimi fırlattım. Jettison sistemimiz otomatik olmadığı için (O yıllarda "Martin Baker Otomatik Fırlatma Sistemi" henüz Hava Kuvvetlerimizde yoktu.) fırlatma tetiğini sıkarak 33 G'lik bir tepki ile havaya fırladım. Gözlerimin kararması geçip şuurum yerine geldiğinde, sandalyem ile birlikte büyük bir hızla ters yönde fırıldak gibi döndüğümü fark ettim. Emniyet bağlarımı çözdüm ve tekmeleyerek sandalyemden ayrıldım. Telaşla paraşütümün deklanşörünü çekerek paraşütümü açtım. Büyük bir sessizlik içinde süzülmeye başladım. Hayatımın kurtuluşu olan "o" muhteşem sessizliğin hazzını hiç bir zaman unutamadım. Paraşütüm açıldığı zaman tahminen yerden 1000 feet kadar yüksekte idim.

O yıllarda terfiler sayfa sayfa gazetelerde yayımlanıyordu. 30 Ağustos 1956 tarihli aynı gazetede, bir sütunda paraşütle atlama olayım naklediliyordu, diğer bir sütunda da üsteğmenliğe terfi edenler listesinde adım yer alıyordu.

Teğmenliğimin son gününde ebedi yolculuktan kıl payı kurtulmam hoş bir tesadüf değil mi?