Çok kısa bir süre sonra liderim uçaktan fırladı. Canlı atlama olayını gören genç bir Teğmen olarak tarifsiz bir heyecan duydum. Aynı anda ikinci liderimiz olan 3 numaraya durumu bildirdim. Liderimi takip edebilmek için pilotsuz olarak uçuşa devam etmekte olan uçağın altından geriye döndüm. Ben dönünceye kadar öyle ileri gitmişim ki, liderimi takip etmem imkansızdı. Bu arada boşta kalan uçak denize doğru dalışa geçti. Sonunda denize düştü.

İkinci liderimiz olan 3 numara da atlayan liderimizi gözden kaçırdı. Bu nedenle kolu topladı. Biraz daha aradıktan sonra Marmara Denizi'nin mavi sularına yolculuk yapan liderimizi orada bırakıp (bingonun altına düşmekte olan yakıtımız nedeniyle) Üs'sümüze döndük.

Liderimiz yüzme bilmezdi. Diz boyu kadar suya yüzü yere gelecek şekilde düşse, kafayı kaldırıp nefes almak aklına gelmez, suyun içinde çırpına çırpına boğulur giderdi.

Bu düşüncelerle liderimi çok merak ediyor ve olayın şokunu henüz atlatamadığım için heyecanımı frenleyemiyordum. Dizlerimin bağı çözülmüşcesine ayaklarım titriyordu.

Aradan 1,5 - 2 saat geçtikten sonra liderimizin helikopterle Bandırma'dan gelmekte olduğu bildirildi. Filodan bazı büyüklerimiz ile kol elemanları olarak üçümüz helikopterin ineceği yere gidip liderimizi beklemeye başladık. Helikopterden çıkan liderimizle sırayla sarılıp öpüştük. Bilahare atladıktan sonraki macerasını dinledik.

"Ben uçağı terk etmek ve atlamak istemiyordum. Nasıl oldu, bilmiyorum kendimi boşlukta buldum, bayılmışım. Kendime geldiğimde sandalyemle birlikte dönüp duruyordum. Yüzümde ve kolumda ağrılar vardı. Vakit kaybına durumum müsait olmadığı için sandalye bağını çözüp sandalyemi tekmeledim. Paraşütümün açılmasıyla havada asılı kaldım ve salıncak gibi sallanmaya başladım. İşte bu an etrafımı daha iyi incelemeye başladım. Güney Marmara sahilinden bir hayli uzaktaydım. Teğmen F. GÖKER'in söylediklerini hatırladım ve meyvestimi (cankurtaran yeleğimi) almadığım için kendime o kadar çok kızıyordum ki, anlatamam. Kuzeyden bir hayli kuvvetli rüzgar esiyordu. Kolonlardan güney tarafta olanı asılarak ve kayış yaparak sahili tutturmak için çalıştım. Kayış yapınca çok çabuk irtifa kaybediyordum. Ama sahile doğru da gözle görülür bir hızla yaklaşmakta olduğum için bu harekete devam ettim. Bir taraftan da bildiğim duaları sıralıyordum. Denize iyice yaklaştığımı zannettiğim için mesafemi anlamak bakımından iskarpinlerimden birini çıkarıp denize atmak istedim. Ayaklarıma baktığımda birinde iskarpinim yoktu. Ayağımda kalan diğerini çıkarıp aşağıya fırlattım. Ayakkabımı bir müddet takip ettim. Denize çarpacağını beklerken, onu gözden kaybettim. Demek ki daha denize mesafem çoktu. Kayışa yine devam ettim. Ayağım suya değerken paraşütümden kurtulacak şekilde hazırlıklı idim. Sonunda sahili yakaladım. Bir hayli sertçe suyun sahile temas ettiği noktaya indim. Ayağım taşlara çarptı, paraşütten sıyrıldım ve oraya uzandım kaldım. Her tarafım ağrıdan sızlıyordu. Başımdan geçenleri yeniden yaşarken, helikopter sesi duydum. Helikopter bana doğru geliyordu. Biraz sonra benden biraz ileride bir yere indi. İçinden birileri geldi ve beni alıp helikoptere taşıdılar. İşte şimdi buradayım. Helikopterin nasıl haberi oldu da beni kurtardığını öğrenmek için ekibe soru sormak bile aklıma gelmedi. Helikopterde beni taşıyanlara sarılıp, teşekkür ettiğimi hatırlıyorum."

Kendisini kurtaran helikopteri; Bandırma uçuş kulesinin sevk ettiğini, ikinci liderimiz 3 numaranın Bandırma kuleden talepte bulunduğunu, helikopter bir görev için o anda havada olduğundan çabuk kurtarmaya geldiğini açıkladık. Bu kez de 3 numaralı ikinci liderimize sarıldı. Gözlerinden akan yaşlar hem içten teşekkürün ve hem de hayata yeniden kavuşmasındaki sevincin ifadesiydi.