Kanada'da Winipeg şehrine 50-60 km mesafede bulunan Portage La Praire'deki eğitim üssüne T-33 Shootingstar uçakları ile uçmak üzere geldik. Bizleri çok iyi karşıladılar. Zira ilk olarak Türk subayları bu Üs'te eğitim göreceklerdi. Küçük bir kasaba idi fakat çok şirindi. Bizleri BOQ'da ikişer kişilik odalara yerleştirdiler, sonra da uçacağımız filoya götürdüler. Filoda uçuş hocamla tanıştım. Hocam biraz yaşlı fakat anlayışlı ve sevecen idi.

Hocamla T-33 Shootingstar'la uçmaya başladık. Çalışma bölgemiz yemyeşil görünümlü, içinde göllerin olduğu nirengisi bol bir ova idi. Uçuşlarımızı bu bölge üzerinde yapıyorduk. Yeterince uçtuktan sonra beni yalnız kontrolüne verdi. Yalnız kontrol uçuşunu kazanarak yalnız uçuşa gittim. Hocam da ben de çok sevinmiştik. Hocamla çok iyi diyalogum vardı. Sık sık evine yemeğe çağırır, sohbet ederdik. Bilhassa eşi Türkiye'deki yaşamla ilgili sorular sorardı. Ben anlattıkça şaşırırlardı.

Hocamla uçtuğum her sortide bana çok şey öğretiyordu. Programlardan üç dört ders önde gidiyordum. Hemen hemen her sabah bir sorti uçuşumuz vardı. Hocam uçuş brifingini yaptıktan sonra beni devamlı yalnız uçuşa gönderirdi. Bir hayli yalnız uçtuktan sonra hocama: "Niçin beni devamlı yalnız uçuşa gönderiyorsunuz? Herkes ne güzel hocası ile uçuyor, ben de sizinle uçmak istiyorum." dedim. Beni bir kenara çekti ve şöyle dedi: "Ben bir F-86 pilotuyum, İkinci Cihan Harbi'ne ve Kore Harbine katıldım. G çekmekten belimi sakatladığım için mecbur kalmadıkça T-33 Shootingstar'la uçmuyorum." İşte bunun için beni yalnız uçuşa çok gönderdiğini söyledi. Her kontrol uçuşundan önce benimle bir iki sorti uçarak yapamadıklarımı bana gösteriyordu.

Clear hood kontrol uçuşuna girmek üzereyim. Hocamla uçuşa çıktık. Uçuşta akrobasi yapmaya başladık. Önce kendisi yapıyor, arkadan bana yaptırıyordu. Yaptığım hataları düzeltiyordu. "Kontrolde hoca senden 5 dakika devamlı akrobasi yapmanı ister, bunun için yalnız uçuşlarında çok akrobasi hareketleri yapmalısın." dediği için ben de yalnız uçuşlarımda hep akrobasi çalışırdım. Bir gün uçuşta "imelman" yaparken tepede uçak viril gibi bir harekete girdi. Virilden çıkma usullerini deniyorum, uçak bir türlü çıkmıyor, uçak kumanda kabul etmiyordu. Hareket virile de benzemiyor, düşük süratte takla atarak irtifa kaybediyordu. Daha önceki brifinglerde, "Akrobasi yaparken binde bir de olsa uçağınız tumble hareketine girebilir, bu durumda uçak kumanda kabul etmez, çıkmak için gazı kesin, lövyeyi bırakın, 5000 feet'e kadar çıktıysanız uçuşa devam edin, çıkmadıysanız paraşütle atlayın." demişlerdi. 13.000 feet'te idim, uçağın bir hareketini yakalamaya çalışıyordum. 7000 feet civarında uçak sağa dönüş göstermeye başlayınca sol direksiyonla dönüşü durdurup gazı vererek tumble'dan çıktım. Hiç zaman kaybetmeden hemen meydana gelip indim. Filonun karşısında olan park yerinde hocam beni karşıladığında bu iş burada bitti, "Ben uçuştan ayrılıyorum." dedim. "Neden uçuştan ayrılıyorsun, sebep ne? Yoksa yalnız uçuştan bıktın mı?" dedi, "Hayır hocam, ben tumble'a girdim ve 7000 feet'te zor çıktım." Hocam sinirli bir şekilde; "Olamaz öyle şey, bu uçak tumble hareketine milyonda bir girer, o da seni mi buldu? İnanamıyorum." dedi. "Ben hazırlanıp geliyorum, beraber uçacağız, bana bu tumble'ı göstereceksin." dedi. Hoca gelene kadar makinistler uçağı hazırladılar. Hoca gelince uçağı çalıştırıp çalışma sahasına gittik. "Hadi bakalım bana tumble'ı göster." dedi. Yarım saat boyunca bütün hareketleri yapmama rağmen uçak bir türlü tumble'a girmedi.

3-4 defa virile girdi, virilden normal usulleri kullanarak çıkıp gelip meydana indik. Uçak hazır olana kadar brifing odasında benim moralimi yükseltmek için: "Gördün mü tumble diye bir şey yok. Hadi bir sorti daha yalnıza git ve akrobasi yapmayı sakın ihmal etme!" diye de tembihledi. Bundan sonraki uçuşlarda hiç tumble'a girmedim.

Kanada gibi bir yerde hocam benim tumble fobimi ortadan kaldırdı, moralimi yükseltti, en önemlisi tekrar uçuşu sevdirdi ve beni pilot olarak Türkiye'ye gönderdi. Sevgili hocamı rahmetle anıyorum.