1971 yılı Mayıs ayı, 8 nci Ana Jet Üs, Üs Hrk.Sb. idim. 6 ncı ATAF Karargâhında (İzmir) bir toplantıya katılmak için T-33A T-Bird uçağıyla Çiğli'ye geldik. Ben toplantıya katılacaktım ve aynı gün Diyarbakır'a dönecektik. T-33A öğretmeni üsteğmen arkadaş beni Çiğli'de bekleyecekti. Ben toplantıyı müteakip Çiğli'ye döndüm ve Diyarbakır'a gitmek üzere kalktık. Hava kapalı idi. 30.000 feet üzerine çıktık. Üsteğmen arkadaşım önce İzmir ve Kütahya Radarlarıyla temas etti. Bilahare Ahlatlıbel Radarı ile çalışma yapmaya başladı. Bir müddet sonra sesi boğuk çıkmaya başladı. Ben nasıl olduğunu sordum, cevap vermedi. Radar aramaya devam etti. Ben cevap vermeye başladım ve devamlı "oksijen yüzde yüz" diye ikaz ettim. Bir süre sonra başı yana doğru düştü. Ben radardan Konya Meydanı'na "baş" istedim ve radara öğretmen pilottan kaynaklanan emercensimiz olduğunu, Konya'ya ineceğimizi söyledim ve alçalmaya başladım. Konya Kulesi'ne öğretmen pilotun rahatsızlığını, arka pilot mahallinden iniş yapacağımı, fakat T-33A uçağında arkadan hiç iniş yapmadığımı, kuleye veya pist başına bir T-33A öğretmenini yardım için çağırmalarını istedim. Kısa süre sonra bir T-33A öğretmeninin kulede hazır olduğu bildirildi ve benimle temas kurdu. Bu arada 12.000 feet'te buluttan çıktım. Biraz sonra üsteğmen arkadaşın başı dikleşti. Nasıl olduğunu sordum. "İyiyim, niye soruyorsunuz? dedi. Bir süre konuşmadığı için merak ettiğimi söyledim. Konya'ya inmekten vazgeçtiğimizi, Diyarbakır'a devam edeceğimizi söyledim. 10.000 feet'te devam ettik. Biraz sonra oksijeni normale aldırdı ve değişikliğin sebebini sordu. İnince anlatacağımı söyledim ve indikten sonra olanları anlattım. Hiçbirini hatırlamadı. Kask ve maskelerimizi kontrol ettirdik. Üsteğmenin oksijen hortumunun delik olduğunu gördük. O günden sonra maskeme çok daha fazla önem verdim. Müteakiben Haziran başında kart kontrolüm vardı. Öğretmenden rica ettim, T-33A'nın arka pilot mahallinden 3 iniş yaptırdı.