Yaptığı iş hiç de sıradan olmasa da, genellikle bunun farkında olmadan uçmayı bir hayat tarzı olarak benimsemiş bir insan.

Yeri gelmişken belirtmem gerekir, üslerde geçirdiğim zamanda filolarda, hangarlarda, uçuş ve pist başı kulesinde uçan uçuran herkes ile yakın dostluklar kurmuş ve boş boş tayyarelere bakmak yerine gözlemler yapmış ve sonrasında da analizler yapmış birisiyim.

Çalışma hayatımda son derece inandığım “takım çalışması” kavramının benzersiz bir örneğini defalarca izleme imkanı bulmuş birisi olarak, oralarda elde ettiğim gözlemsel deneyimlerimi iş hayatımda çalışma arkadaşlarıma anlatarak “takım ruhu”nu tatbik etmek imkanı buldum. Türkiye’de Formula 1 yarışları popüler oluncaya kadar, takım çalışması ve takım ruhu kavramlarını bu kadar iyi anlatan başka bir örnek havacılık dışında yoktu. Doğal olarak herkesin de bunu gözlemleme imkanı olmadığı için ben sivil iş hayatımda biriktirdiğim bu deneyimleri örnekleriyle anlatıyordum çalışma arkadaşlarıma ve yeri geldikçe elimden geldiğince tüm departman olarak uygulanması için çaba sarf ediyordum.

Lojman kavramı yok henüz o yıllarda, herkes şehir içinde genellikle bir oda bir salon kiralık, sobalı evlerde yaşıyor. Filolarda henüz bugünkü gibi filo binalarının olmaması şöyle dursun, evine iki buçuk liralık çöp tenekesini almak için o ay bütçeyi tutturamayan, bir sonraki ayın maaşı ile bir çöp tenekesi edinebilmek için aile bütçe planlaması yapılan yıllar.

Böyle çok yakın aile dostlukları içinde geçen hayatın içinde bir gün ansızın “Şehit” diye bir kavramını öğrenmek zorunda kalıyorsunuz. Amca diye hitap ettiğiniz, büyük ihtimalle kızı ve/veya oğlu ile bir gün önce oyun oynadığınız birisi şehit oluyor.

ANINDA GELEN KAZA HABERİ

Lojman kavramı hayata girmeye başladıktan sonra gördük ki, bir çok ana jet üssün lojmanları üsse çok yakın ve uzaktan da olsa üssü görebilecek şekilde konumlandırılmıştı. Dolayısıyla kurtarma helikopterinin kalktığı lojmanlardan görülürdü. Böyle bir durumda anında hayat durur, olağanüstü bir durum olduğunu tüm aileler anlardı. Birçok kez aileler üs nizamiyesine koşar gider, sevdikleri hakkında bilgi almaya çalışırlardı.

Kendilerine sakinleştirici iğne yapmak üzere gelen doktoru görmek, artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının mesajıydı o aile için. Diğer evlerdeki anne babalar ise yüreklerindeki acıyı belli etmeden, gözlerindeki yaşlarını gizleyerek çocuklarına karşı taviz vermeyecekleri bir ketumiyet içine girerlerdi; hatta sanki hiçbir şey olmamış gibi çocuğuyla oyun oynamak veya ona ders çalıştırmak, sorunlarıyla ilgilenmek zorunda kalırlardı. Sonra çocuklar uyuduktan sonra bu anneler babalar baş başa kalınca ne konuşurlardı hep merak etmiş ama hiçbir zaman tam olarak öğrenememişimdir. Havacı ailelerinde ketumiyet önemli bir erdemdir.

Ben ana jet üslerde bakım komutanlığına gittiğimde veya hangarlarda vakit geçirirken uçuran amcaların aralarındaki konuşmalarda (bazen istemeden) birkaç kez duyduğum olmuştur babamın veya çok yakın tanıdığım bir amcanın bir tehlike atlattığını uçuşta, kalkışta veya inişte. Ne yaparsınız şimdi? Hiçbir şey! Bunu katiyen duymamış gibi davranmam gerektiğinin daima bilincindeydim. Ağır bir yükün altına girmiş gibi hissedersiniz, boğazınız düğümlenir bazen ama yapabileceğiniz hiçbir şey yoktur; hatta aynı akşam oturup yarınki sınavınız için ders çalışmanız gerekiyordur ve bu gerçekle yaşamanız lazımdır. Öte yandan bu sadece sizin tesadüfen duyduğunuz bir olaydır, ya duymadıklarınız?

Yani anlayacağınız, hiçbir mahalle arkadaşınızın veya sınıf arkadaşınızın bilmesinin anlamasının mümkün olmadığı enteresan bir sorumluluk altına girmek demekti pilot çocuğu olmak.

HATA BİR KEZ YAPILIR

Sonuç olarak gururuyla, sevinciyle, endişesiyle ve hüznüyle çok değişik duyguları bir arada yaşamak demektir pilot çocuğu olmak. Bunun yanına bir de asker çocuğu olmak kavramını yerleştirirseniz, ikisinin harmanını sadece yaşamış olan bilir. Katiyen şikayet ettiğimi sanmayınız, iyi ki de sevgili Babam hem iyi bir asker hem de iyi bir pilot olmuş.